Naar de binnenlanden van Lombok, Tetebatu

Vandaag vertrekken we uit Penatih, Bali om onze reis te vervolgen met een aantal dagen Lombok. We staan al vroeg op om de tassen op het gemak weer op orde te brengen, te douchen en voor het ontbijt wat Komang weer voor ons heeft gemaakt. Ik vraag Komang om een vel papier. Ze knikt dat ze het begrijpt en gaat haar huis binnen. Op het papier wil een boodschap achterlaten waarin we onze grote dank nogmaals laten blijken en ik stop er een bedrag in waarmee ze met z’n drietjes naar de reptielenzoo en naar de Hidden Canyon met gids kunnen gaan. Ook al wonen ze er vlakbij eigenlijk, ze hebben beide attracties nooit bezocht, hebben ze ons verteld. Wel hebben ze foto’s gezien die we hebben gemaakt en we merken dat ze het wel erg mooi vinden. En ook Wayan zal het erg leuk vinden. Grappend vertel ik hen dat als we nog eens komen ik hen als gids zal begeleiden en de plekjes laten zien die we hebben gevonden en gezocht. 

Komang komt terug met 4 kantjes tekst in het Indonesisch. Op deze kantjes papier staan de ingrediënten en 4 recepten voor het lekkers wat ze ons heeft voorgeschoteld. Dat wordt de taal nog verder leren of google-translate gebruiken.

Na een paar groepsfotootjes is het tijd om afscheid te nemen van deze lieve mensen. Wij hebben het hier prima naar ons zin gehad en wat een heerlijk huis.

Made brengt ons door het hectische verkeer naar het vliegveld in Denpasar waar een korte vlucht naar Praya op lombok staat te wachten. De vlucht duurt 28 minuten, inclusief een tijdje wachten in het luchtruim boven Lombok, waardoor we wel 3 rondjes extra vliegen en we het eiland, de eilandjes en de Rinjani vilkaan een aantal keren voorbij zien gaan.

Eenmaal geland merken we dat het hier nog een paar graadjes warmer is dan op Bali. Dat wordt weer Indonesisch tempo. Buiten de aankomsthal staan vele drivers met bordjes met namen erop te zwaaien. Het duurt even voor we onze naam zien voorbij komen, maar dan hebben we Dani, die ons komt ophalen gevonden. Het is een ritje van van een uur naar Tetebatu. Dat is een klein gehucht in traditionele stijl tegen de zuidflank van de Rinjani-vulkaan. Het moet er qua natuur en omgeving fantastisch mooi zijn. 

Lombok is voor het grootste deel Moslim en dat is direct één van de verschillen die we zien met Bali. In plaats van Hindoetempels staan er moskeeën, dragen de mannen in traditionele kleding een Fez op hun hoofd in plaats van een Udeng (hoofddoek) en zijn de vouwen gesluierd. Verder is onze indruk vanuit de lucht dat delen van Lombok er droog/verdroogd uitzien.

Het wordt groener en groener hoe dichter we bij de vulkaan komen. Hier is goed te zien dat het hier wat vaker regent. Heel groene rijstvelden, velden met tabaksplanten, cacao en mais rijden we voorbij.

In Tetebatu aangekomen stoppen we bij onze homestay voor de komende 3 dagen en nachten. Mas Mas Serghini bungalows wordt onze volgende homestay. 2 huisjes in Balinese stijl met een slaapverdieping onder een rieten dak, een restaurantruimte, eveneens op hoogte met een fantastisch uitzicht over de rijstvelden en een keukentje. Alles vrij nieuw en mogelijk gemaakt door een stukje investering van 2 Nederlanders et Marokkaanse roots. Via de app had ik al contact met hem en zo wist ik dat zij er ook vandaag zouden aankomen. Net als we er zijn komen zij ook aan en kunnen we weer eens Nederlands praten in plaats van alleen Engels en Indonesisch. Ter verwelkoming van deze 2 heeft de familie die hier woont een welkomstbuffet gemaakt, waarbij wij uitgenodigd worden om aan te schuiven. Zo is er een eettafel met Nederlanders, een Zwitsers meisje en een aantal Lombokianen (hoe zeg je dat?) en het is direct gezellig. We komen veel te weten over hoe het is om hier te investeren, hoe om te gaan met de anders denkende mensen van hier, de corruptie enz. 

Later in de middag lopen we door het kleine dorpje en door de rijstvelden waarvandaan je echt een fantastisch uitzicht op de vulkaan hebt. En iedereen die we tegenkomen roept wel hello of iets onverstaanbaars of vraagt om een sigaret. ‘s-Avonds als we bij het huisje zitten en het al vroeg donker is, valt het licht uit en blijft het een half uur aardedonker in het dorp. Als men ergens toch weer een paar draadjes aan elkaar geknoopt heeft, springen de lampen weer aan en kunnen we ergens gaan eten. Dat doen we in de nabijgelegen Warung Daun, waar een kleine versie van Bob Marley (slechts anderhalve meter groot) die zich voorstelt als “sometimes” ons bedient. Op de vraag waarom sometimes, zegt hij, omdat hij sometimes wel en dan weer niet z’n naam weet en hij schatert het uit van een lachen (meer hinniken van een astmatisch paard dan lachen). Terug in de homestay hebben we nog een gezellig gesprek met Dries (Idriss), een van de Nederlanders. Hij heeft zijn zaakjes hier goed voor elkaar. Hij vertelt tevens over een in de straat gelegen weeshuis waar hij een paar jaar terug is binnen gestapt en waar hij hen helpt met spulletjes (schooltassen) en soms een paar gastlesjes Engels en Arabisch geeft. Tegen elven gaan we naar naar boven, schrijf ik mijn verhaal (afwachten of internet het doet) en dan en naar bed.