een dag met heel veel voldoening

We staan op tijd op in onze homestay Mas Mas Bungalows in Tetebatu. We gaan vandaag met Idriss en Rawie en de local John van de homestay aan de overzijde van de straat op pad om het plan van de jongens uit te voeren en schoenen te gaan kopen voor de weeskinderen uit het weeshuis verderop in de straat. Na een autorit van een half uur komen in Dasan Lekong bij een winkelcentrum. Er zijn een aantal schoenenwinkels bij elkaar. We overvallen als het ware de 1e schoenenwinkel met het verhaal dat we 24 paar zwarte schoenen willen hebben met de juiste maten en voor jongens en voor meisjes. En als we ze hebben, zal er een goede prijs voor moeten worden berekend. We beginnen met de stapels dozen met de maten 37 t/m 41 en halen strepen telkens weer een naam en maat af als we de juiste hebben gevonden. In de eerste winkel komen we al direct tot 16 paar schoenen. In de naastgelegen winkel verzamelen we de andere schoenen. En dan begint het optellen van de prijzen door de winkelmeisjes en het bieden van een lagere prijs. We vertellen dat we voor een weeshuis kopen en dus voor een goed doel. De grote baas wordt gebeld en komt er bij om de deal te beklinken. Nadat dat bij beide schoenenwinkels is gelukt, moeten we met iedereen die er was op een groepsfoto. Daarna rijden we naar een winkel die schoolspullen verkopen en halen we voor elk kind een aantal schriften, etui, pennen, stiften, potloden en kopen we voor het weeshuis een aantal badmintonsets. Met een volle achterbak rijden we terug, waar we voor elk kind een tas vullen met de uitgekozen schoenen en schoolspulletjes. Dan is het wachten op Hari die met ons mee zal gaan naar het weeshuis en een goede vriend is van de man die het weeshuis runt. Maar zoals het hier vaak gaat: Er zijn vaak dubbele agenda’s en ‘wait, I will be there in 10 minutes’ wordt al snel drie kwartier. Terwijl we wachten komt Betok, de klejne buurman van de homestay en warung van hiernaast ons allemaal halen. Hij wilt ons gele rijst laten proeven. Dus hop weer naar de buren. En we krijgen allemaal een bord met gele rijst en bijgerechtjes. We zijn ook nog uitgenodigd bij Odor (of Bodor, dat wisselt nog wel eens), een goede vriend van de 2 jongens die hier ook tegenover werkt en dichtbij woont. We zijn gast bij hem en z’n vrouw zal voor ons koken. Maar eerst gaan we naar het weeshuis. En als Hari dan verschijnt lopen we, elk met een aantal tassen, onder toeziend oog van een deel van de bewoners van het dorp naar het weeshuis. We worden hartelijk onthaald door de eigenaar en de kinderen. Maar eerst krijgen we nog een korte rondleiding. Het is echt schrijnend om te zien dat de jongens met z’n achten in een kamer van 3 x 5 meter moeten slapen op 4 matjes, dus 2 per matje (maat eenpersoons). De meisjes slapen met z’n allen op een grote kamer, maar ook per 2 op een matje. Dat maakt toch wel heel wat los bij ons allen. We worden dan ook erg blij als alle kinderen één voor één uit onze handen een tas met hun kadootjes krijgen waarvoor ze heel erg dankbaar zijn. Met veel gegiechel, een hand en een hoofd van hen die knikt op je hand   voelen we hun oprechte dank. Daarna is het tijd voor een paar groepsfoto’s, eerst binnen en daarna buiten. Als dit is gedaan, reppen de kinderen zich naar binnen om de tassen uit te pakken. We volgen ze naar binnen en krijgen zoveel blijde gezichtjes en dankwoordjes dat je er stil,van wordt. De glinsterende ogen van de kinderen en de lach die op hun gezichten staan en de thank yous en terimah kasih’s, bevestigen voor ons dat dit echt zoveel gewaardeerd wordt. Dat laat je hart een paar spongetjes maken. We vertrekken met een goed gevoel en lopen terug om de scooters te halen om naar Odor te gaan, een paar honderd meter verderop. In wel een heel erg basic huis, waarvan het dak nodig gerepareerd moet worden, want het is totaal niet waterdicht, zijn we gast in het huis van het gezin van Odor. We nemen plaats op de matten op de grond waarna een zeer riante maaltijd wordt voorgezet van rijst, schalen met verschillende groentes, kip, een gerecht met jackfruit en schijven meloen. We zijn met z’n vijven, inclusief Odor, maar er staat wel voor 10 man eten op de grond. We doen ons tegoed aan de heerlijke maaltijden, terwijl we volop geïnformeerd door Odor worden over de plannen die hij heeft om voor zijn huis een warung te hebben. Ook voor deze familie heeft Idriss zijn steentje bijgedragen. Toen de vrouw van Odor erg ziek was en slechte vooruitzichten had, werd er contact met hem gezocht door een westerse dame, Katy, die ook in dit plaatsje investeerde. Met een aantal mensen hebben ze geld verzameld om de vrouw van Odor in het ziekenhuis te laten opereren. Met een spoedoperatie is een groot kwaadaardig gezwel verwijderd en is ze nu weer geheel opgeknapt en gaat samen met haar man haar kookkunsten aan iedereen laten zien in de nieuw te bouwen warung. Zo komen we van het ene mooie verhaal in het andere. En telkens zie je weer de enorme dankbaarheid die er voor wordt terug gegeven. Het is tijd om effe bij te komen van alle indrukken van deze dag, dus gaan we lekker bij ons huisje bij de homestay relaxen. We vertrekken hier morgen, maar voordat we weg zullen rijden, zullen we nog vele handen moeten schudden. Voor ons avondeten gaan we weer naar de buren. Het is er erg gezellig. Tijdens het eten spelen de jongens die hier werken op hun gitaar en zingen op hun best. Het is een cultuur van don’t worry be happy.