Laatste dag Noord-West Bali

Hier in Pemuteran is het zon, hele felle zon en hele hete zon, die de temperatuur in de schaduw al ver door de 30 graden drukt. We zoeken dan ook vandaag het strand op waar we 2 ligbedjes nemen, die we zowel in de zon als onder de bomen op het strand kunnen zetten. Met regelmaat  een plons in zee, wat snorkelen boven het koraal en het bestellen van lemonjuice of cola met ijs zorgen we goed voor onszelf. Op het strand komen en gaan de bootjes die met duikers op pad gaan en ook duikers vertekken vanaf het strand. En op het strand zelf zie je ook van alle soorten mensen. Er is zo altijd wat te zien en mensen kijken is leuk. Tussen de middag eten we bij een heel kleine warung (Warung Setia) langs de weg. Het is er echt super goedkoop, maar hier hebben we denk ik wel het beste eten gekregen wat we in een restaurantje of warung hebben gekregen en we hebben er al een aantal goede gehad. Voor omgerekend 5 euro hebben we 2 zeer royale hoofdgrechten, lemonjuice en een grote fles water gekregen. Echt top gegeten hier.

Een hele dag op een bedje of handdoekje zitten is niet echt aan ons besteed. Het is dan ook best lekker om langs het strand te wandelen. Langs het strand liggen verspreid door elkaar, een paar duikkantoortjes, terrasjes van homestays of resorts, maar ook huisjes van vissers. De levensstandaard van deze mensen is vrij laag, dus ook hier zijn de contrasten tussen de locals en de toeristenvoorzieningen groot. 

De hele dag galmt er vanaf de ander kant van de baai oosterse muziek uit boxen. Dat hebben we niet eerder gehoord, dus er zal wel weer wat te doen zijn. Tijdens onze wandeling langs het strand komen we bij de plek waar het geluid, wat inmiddels door de korte afstand, al is aangezweld tot de decibels van een concert. Bij het vissersdorpje is veel reuring. Op het strand voor hun huisjes/hutten staat een grote half open tent met groot luifel en ernaast een DJ-set en een opeenstapeling van grote geluidsboxen. In het deel van de tent wat voor een stuk is afgesloten, zijn vrouwen aan het koken. Natuurlijk kan ik m’n nieuwsgierigheid niet onderdrukken en ga belangstellend een kijkje nemen. Er staat een grote ketel op een vuur van houtblokken waarin een soort soep wordt gekookt. Een gesluierde vrouw staat daarbij met een lepel zo groot als een spade. Als we naar binnen gluren en ik ‘permisi’ roep (excuseer), worden we als zoals altijd dichterbij gewenkt. Ook hier vinden ze het leuk als je belangstelling hebt voor de mensen of wat ze aan het doen zijn. We zien nog een aantal vrouwen, moslima en hindoevrouwen door elkaar die zich bezig houden met het maken van eten. We krijgen meteen een pakketje van bananenblad met inhoud (heel erg warm) in onze handen gedrukt. Maar voor een paar dames is dat niet voldoende. Er wordt een plastic tasje gepakt en een aantal van deze pakketjes ingestopt en dat krijgen we van ze. De mensen hebben nauwelijks middelen om rond te komen, maar delen van het eten doen ze met een gebaar van liefde en dank. Ook dit is weer een heel pure actie van de locals die zien dat westerse toeristen oog hebben voor hun cultuur. Er komt een man bij staan, die net als de vrouwen geen woord Engels spreekt. In mijn beste Indonesisch zeg ik: Bahasa Indonesia sedikit. apakah ada upacara? (Ik spreek een beetje indonesisch. Is er een ceremonie) dan ratelt die man wat terug en val ik qua taal weer door de mand. Want ja een vraag stellen kan ik, maar een antwoord vertalen wordt weer wat lastiger. De man ziet dat ik het niet begrijp en wijst dan naar zijn kruis en maakt een snijbeweging. Het is nu meteen duidelijk. Er is een ritueel van besnijdenis later die dag. De man loopt lachend weg en vertelt de andere mannen lachend hoe hij ons de ceremonie heeft duidelijk gemaakt en blijft snijbewegingen maken. De besnijdenis is een islamitische aangelegenheid en de hindoes helpen met de voorbereidingen. Het ritueel staat nog niet direct te beginnen, dus lopen we verder. Zou de muziek die zo hard staat tot doel hebben om het gekrijs van de jongetjes straks te overstemmen? We weten het niet.

De baai verder doorlopend maken we ondertussen de pakketjes van bananenbladeren open. Er zitten lempers (gevulde kleefrijstrolletjes) in gevuld met banaan. Ze smaken prima, maar 6 van deze lempers is wel te veel voor ons tweeën. We wandelen we tot bij vissers die ook hier weer een stuk in het water staan. De dictsbijstaande visser komt naar ons toe als ik hem aanroep of hij wat gevangen heeft. Hij heeft nog niks gevangen. Hij vist met visjes van een centimeter of 8 als aas en probeert grotere roofvissen te vangen. Zijn hengel ziet er best ingenieus uit. Een grote bamboe stok van wel 5 meter met een oog aan het einde waar een lijn doorloopt die hij om een dikke klos van bamboe heeft gewikkeld. De lijn gaat niet direct naar het water maar een stuk voor de hengel uit hangt een klein vliegertje boven het water die de lijn van daaraf pas in het water laat komen. Zo vist hij met een eenvoudige hengel toch een stuk van de kant. Ik geef hem ook een paar lempers waar hij erg blij mee is. Later zien we dat hij een onderkomen heeft in een niet afgebouwd huisje. De lempers zijn terecht gekomen bij iemand met ook weinig middelen.

Na een goed uur gewandeld te hebben, zijn we terug in de homestay. Het is nog heerlijk genieten op het terrasje voor het huisje waar de zon nog schijnt. 

Ook voor het avondeten besluiten we terug te gaan naar Warung Setia. Er zijn maar weinig tafeltjes, maar we hebben geluk dat er een plekje is. En dat het een succeswarung is, blijkt wel uit de mensen die er op af komen. We kiezen weer een aantal gerechten uit en ook nu weer is het eten echt verrukkelijk en grote porties. Hoe al deze gerechten van de best ruime kaart uit het keukentje  van 1,5 x 2 meter komen is echt een raadsel. Maar elk opgemaakt bord is een feestje. Wij kiezen Saté met grote blokken kip, gefrituurde gele kip, gele curry, rode rijst en heerlijk gewokte groente. Echt alles smaakt perfect. Met een volle buik, een kleine rekening, een flinke fooi en 4 dankbare locals die ons nazwaaien keren we terug naar de homestay. Het is nog lekker op het terras, dus geniet ik zo lang mogelijk van onze laatste avond hier.