Naar de Gili eilanden

De nacht was een stuk rustiger dan die ervoor, of komtnhet dat ik vaster heb geslapen door de Cuba libre (cola, rum en limoen). In ieder geval voel ik me wat fitter dan de vorige dag. We gaan vandaag naar Gili. Vanaf Bangsal in Lombok is het slechts een half uurtje varen. 

We hebben voor de tickets op internet gekeken en zagen prijzen vanaf 14 dollar pp. Maar dan moet je eerst nog in Bangsal zien te komen. Wij hebben in Kuta bij eem klein kraampje die excursies organiseert gevraagd naar de mogelijkheden. Voor ca. 10 euro pp kunnen we met bus mee en zijn onze tickets voor de boot betaald. We kunnen ook met een prive-auto met chauffeur gaan inclusief tickets en zij dan ca. 13 euro pp kwijt. Omdat het een reisje van twee uur door dan weer een stad en dan weer de bergen is, kiezen we voor de luxere versie. Om 9 uur komt men ons ophalen. De chauffeur zet er de vaart in en rijdt op een stukje vierbaansweg zelfs 100 km per uur. Onderweg zien we het landschap weer veranderen. Van de droogte van het zuiden, naar het groene bergachtige gebied in het noordwesten. We komen door kleine dorpjes waar nog veel met paard en wagen wordt gereden, zeker naar de pasar, de markt. We rijden ook door Mataram, de hoofdstad van Lombok. We zien droge vlaktes en we zien groene akkers met rijst, pepers en fruitbomen.

De laatste berghelling met veel haarspeldbochten voor we in Bangsal zijn is het monkey forest. Vele tientallen makaken zitten er op de vangrails in afwachting van wat afval wat de oerang (mensen) weggooien. Aangekomen in Bangsal is het een drukte met busjes, auto’s, paard en wagen en mensen met backpacks tussen alle locals. We halen onze boottickets op en moeten op het strand wachten. Het duurt maar een paar minuten voor we een sein krijgen dat we aan boord kunnen. Met zo’n 25 man aan boord, de rugtassen maar ook dozen met etenswaar van de lokale passagiers, is de boot vol en varen we af. Aangekomen bij de aanlegplaats aan het strand staat Jimmy van onze homestay al te wachten met een papiertje met onze namen erop. Vanaf de boot is het een klein stukje lopen, binnendoor via smalle paadjes over het eiland. Dan zijn we bij de homestay Chillhous Gili Air bungalows. 2 half ovalen huisjes met een kap van gevlochten bamboe en bamboebladeren staan hier op een klein terreintje. De jongens Jimmie en Gee zijn onze gastheren en vanaf de 1e minuut laten ze zien dat ze ons met alles willen helpen.

Na geïnstalleerd te zijn en een bakkie thee, gaan we naar het strand. Welke windrichting je ook neemt, je komt altijd bij het strand uit. Daar aangekomen laten we ons eerst nog een bordje nasi en mie goreng langsbrengen op een terrasje en gaan dan naar het strand. Om te snorkelen en te zwemmen moet je eerst een ondiep deel door met grotendeels dood koraal wat als brokjes en brokken over de zeebodem rolt. Met de duikbril op zie je meteen een groot aantal vissen in alle kleuren en vormen. Omdat het toch wat lastig lopen is op het scherpe koraal, schaf ik later waterschoenen aan uit een duikuitrusting. Dat scheelt kleine snijwondjes in je voeten.

Vanmiddag kom ik nog geen zeeschildpad tegen. Misschien morgen dan maar.

De dag vordert, de zon zakt langzaam in de zee en wij keren terug voor een douche. Het zoute zeewater prikt op de huid en ook de paden zijn door de droogte erg stoffig. (volgens de chauffeur van vanmorgen heeft er sinds mei niet meer geregend). ‘s-Avonds eten we in Warung Bambo I een paar lekkere en goedkope gerechten. Een bord nasi met spiegelei en kip kost € 22.000 Idr. (Ca. 1,40,euro). We nemen de soep, fish-curry, gado-gado en de specialiteit van het huis, een soort supergroe loempia, gebuld met groente en kip. Aangezien het in deze warung erg druk is en er alleen tafeltjes van 4 zijn, wordt ons gevraagd of wij het erg vinden als er nog 2 mensen aanschuiven. Voor ons geen probleem, dus komt er een stel uit India naast ons te zitten. Na een tijdje komen we tot een leuk gesprek met hen over van alles. Dat makkelijke contact leggen op deze manier zie je vaak op dit soort eilanden. Erg leuk om zo meer te leren over andermans cultuur en gewoonten. Maar ook zij hebben dezelfde mening over de kuddedieren die wij beter kennen als Chinezen. Regenjacks aan bij meer dan 30 graden, de gids voorop met een paraplu als teken van: hier ben ik, en overal selfies maken. 

Na de prima en goedkope maaltijd, nemen we afscheid van ond Indiaas paar en wandelen wij op het gemak terug.

Wat een stilte treffen we aan bij de homestay. Geen honden, geen auto’s, alleen op de achtergrond wat muziekgeluiden van het strand. Het is heerlijk laid-back genieten.