Terug naar Bali

Om vijf uur bij de dageraad begint in de nabijgelegen moskee de eerst van de vijf salats (dagelijks gebed). Met de microfoon vol open is iedereen in de directe omgeving dan ook meteen wakker. Ik leg een kussen op mijn hoofd om het geluid wat te dempen. Het werkt voor even, maar de gebeden gaan lange tijd door. Het is vrijdag en op de vrijdag zijn de gebeden ook uitgebreider, maar het is ook Id al-Adha, het Offerfeest. Op deze dag worden door de moslims dieren (schaap, koe, lam) die volgens de dhabiha (ritueel) geslacht zijn gegeten. Het vlees wordt door de moslims in drieën verdeeld onder familie, buren en vrienden en onder de armen. Na de salat is er een extra gezamenlijk gebed gevolgd door een heilige preek (wat ze khutbah noemen) van de Imam van de moskee. Iedereen wordt verwacht zich netjes en als het zelfs mogelijk is in nieuwe kleren te kleden. Er komen vrouwen voorbij in hagelwitte kleding (hoe dat mogelijk is op dit stoffige, droge eiland?) en mannen met kleurrijke pakken en bijpassende hoofddeksels. Het feest herinnert een moslim er aan dat hij bereid dient te zijn om indien mogelijk alles op te offeren voor god verwijzend naar Ibrahim die zijn zoon wilde offeren voor god, maar die dit voorkwam waarna hij aan Ibrahim vertelde dat hij in plaats van zijn zoon een ram mocht offeren. Als we later met onze tassen voor de overtocht naar Bali, door een van de desas (dorpjes) op het binnenste deel van Gili Air lopen, wordt op dat moment net een koe geslacht. Best luguber om te zien maar het hoort erbij.

Bij de haven aangekomen zijn we te vroeg voor het vertrek. Volgens het schema vertrekt onze boot om 11.00 uur. We zijn er echter al rond 10 uur, omdat men aangegeven had er minstens een half uur van tevoren te zijn. We zien dat de zee er kalm bij ligt. Hopelijk zal dat ook zo zijn als we op zee varen. We moeten een aantal boten wachten voor de onze verschijnt. Het is dan al 12 uur en oom deze zee is zoals hier bijna altijd, in de middag onstuimiger. We schepen in en de boot vertrekt eerst nog naar Bangsal op Lombok om nog een paar passagiers op te halen. We zijn beneden gaan zitten in de boot en zoveel kogelijk achteraan. Dit na een tip van een andere Nederlandse toeriste. Achterin klapt de boot minder hard op het water dan voorin en je hebt minder deining. Het blijkt een prima tip te zijn, want als we de volle zee opvaren en de motoren volledig worden opengezet, moeten de zijraampjes dicht, want anders spoelt het water naar binnen. Met een vliegende vaart knallen we over het water, soms flinke klappen makend. Door de opstekende wind, de snelheid van de boot en het klappen op het water vallen er ook slachtoffers en moet het kotszakje hier en daar een uitweg bieden. Wij zijn met een primatourtje voorbereid en kunnen dit geweld trotseren. Na goed een uur varen komen we aan bij Amed, of beter op zo’n 7 kilometer van Amed in Bunutan. We hebben bij de haven afgesproken met Komang Sutapa, waarmee we 3 jaar terug ook een paar dagen mee rond hebben gereden en waar we contact mee hebben blijven houden. Ik had hem aangegeven dat de boot om 11.00 zou vertrekken en in Amed zou komen. Maar tijdens onze tocht heb ik hem niet kunnen bereiken en wij wisten toen ook nog niet de de boot van Freebirdexpress niet in Amed zelf zou aanleggen. Vanaf 12.00 heeft hij heen en weer gependeld met zijn auto, de passagierslijsten van de rederijen langs gegaan, maar had hij ook geen idee waar wij bleven. Nadat we aangemeerd hebben en een aantal zichzelf aanprijzende taxichauffeurs van ons hebben afgeslagen, nemen we plaats in de enige warung die er is en bestellen wat te drinken en eten. Na een tijdje krijgen we Komang aan de lijn. Hij staat nu bij de andere haven maar komt er meteen aan. We begroeten hem hartelijk als we hem zien. Hij is voor de verdere dag omze chauffeur en guide. We besluiten met hem om via de Pura Besakih (hoogst gelegen tempelcomplex) en vervolgens via de vulkaan, de Gunung Agung, door het binnenland van Bali naar Munduk te rijden. Onderweg kletsen we bij met Komang die blij is om ons weer te zien. Hoe dichter we echter de Pura Besakih naderen, hoe bewolkter het wordt en als we dan uiteindelijk bij het tempelcomplex aankomen, is een groot deel door een wolkendek bedekt. Het heeft dan niet zoveel zin om te gaan kijken. We rijden dan maar verder via Kintamani naar de vulkaan. Maar ook hier is het zicht helaas niet beter. Doordat we laat aankwamen en het weer ook niet meezit, is het al best laat in de middag. In overleg rijden we dan maar door richtin Munduk tot aan de hoogste brug van Bali bij het dorpje Pelaga waar we wat foto’s nemen. Ik denk dat de temperatuur ten opzichte van Gili Air vanmorgen wel gehalveerd is. Het voelt best frisjes aan. Vervolgens rijden we door de sinaasappelplantages, rijstvelden en velden vol oranje Afrikaantjesbloemen naar Munuk. Het is al donker als we de door ons geboekte honestay vinden (na een tijdje te hebben gezocht en de weg gevraagd). Yoga Homestay ziet er in het donker al aanrekkelijk uit. Ik ben benieuwd hoe het er hier bij daglicht uitziet.

Voor nu gaan we eerst op het dakterras boven de keuken genieten van een lekker avondmaal en een cocktail met Arak (sterke drank gemaakt van ‘t sap van de bloesem van de lomtarpalm), limoen, munt en sodawater. Zo kom ik de avond wel door. Morgen gaan we hier in de omgeving rondkijken. We zojn benieuwd.