Op zoek naar de reuzenschildpad

We verzamelen bij het meetingpoint voor de excursie die we vandaag gaan doen. Even lijkt het erop dat we maar met een klein groepje gaan, maar als we meegenomen worden naar een volgend verzamelpunt, waar de duikbrillen en flippers worden uitgedeeld, zijn we toch met iets van 30 man. Het is een bootje vol. We gaan met een glasbottom boat naar verschillende snorkelplekken rondom Gili Meno en voorbij het rif van Gili Air. Daar is ook de eerste stop, waar we bijna allemaal het water in gaan. Hier vind je het blauwe koraal en verschillende soorten vissen. Het water tussen de eilanden heeft veel stroming, dus echt veel met de flippers werken hoeft niet. We laten ons allemaal met de stroom meedrijven en de boot volgt ons al driftend. De volgende stop is kort bij Gili Meno. Hier gaat ook een gids mee het water in om op zoek te gaan naar de reuzenschildpad. We vinden er een paar die op de bodem van de Indische Oceaan ons op het gemakje aan het bestuderen zijn. De 30 snorkelaars drijven voorbij en we kunnen maar kort genieten van de mooie schildpadden. Zwemmen tegen de stroom gaat gewoon niet. De 3e stop is  even verderop, kort voor de kust waar het koraal nog met grote waaiers en onaangetaste bollen te vinden is. De boot legt wat dieper aan om het koraal niet te beschadigen en ons wordt verteld om absoluut niet op het koraal te gaan staan. Ik probeer wat plaatjes te schieten met mijn telefoon in zo’n waterdicht zakje, maar onder water werken de toetsen niet goed. Het wordt wat improviseren door boven water de slomotionstand van de telefoon in te drukken en dan onder water te gaan. Ik kan dan later van dit slomotionfilmpje enkele shots stil laten staan om daar dan foto’s van te bewaren. Later terugkijkend blijkt dat een aantal beelden best aardig gelukt zijn. We zijn al een uurtje of 3 onderweg als de boot kort bij het strand van Gili Meno aanlegt. We krijgen een uur en een kwartier om wat te gaan eten of het eiland te bezoeken. Vanmorgen had ik op de internetpagina van Geocaching gezien dat er 1 cache is die we kunnen zoeken en loggen. Daarvoor moeten we wel het eiland doorkruisen naar precies de andere kant. Ik stel de app maps.me in waarmee we zonder internet een perfect navigatiesysteem hebben. We worden zelfs via de kleinste paadjes door een klein dorpje (desa) gestuurd, maar we komen exact uit wat ik had ingevoerd in de app. Onze bestemming is de turtle hatchery, een kleine opvanglocatie voor zeeschildpadjes en waar eieren van schilpadden worden verzameld die door de locals zijn uitgegraven en daardoor gered van de vogels en varanen die de eieren eten. Hier worden ze op een veilige plek herbegraven. Als de schildpadden groot genoeg zijn (hier zijn de grootste zo’n 15 centimeter lang) gaan ze weer terug de oceaan in. Ze hebben hierdoor meer kans om te overleven en niet meteen door de vissende vogels opgegeten te worden. De cache ligt hier natuurlijk om ook meer bezoekers te krijgen en daardoor donaties. Het verzorgen van de schildpadjes is vrijwilligerswerk maar kost geld. Natuurlijk steunen wij dit initiatief en voor een dag is er weer eten gegarandeerd. De cache vinden we ook met behulp van de oppasser, die ons het doosje, de schat wijst. Daarna moeten we weer terug, om op tijd te zijn voor de boot vertrekt. Van eten in een restaurantje komt nu niks, maar een keer geen middagmaaltijd is geen ramp. Met een paar blikjes cola en een zak chips zorgen we dat we iets binnen krijgen. We halen het later wel in.

Er liggen bij het strand nog 2 platte boten met toeristen, die gelijk met ons vertrekken. Op dat moment voel je je echt een toerist, als de 3 groepen als een soort kudde acher elkaar door het water teruglopen naar de boten. We varen vervolgens verder naar een plek waarvan de gids vertelt dat er turtles zitten. Ook hier is het een flinke stroming, dus zaak om wat bij elkaar te blijven. Het duurt even voor we een paar schildpadden zien, maar we vinden ze. Éen komt heel dichtbij en zwemt kort voor me uit. Met de telefoon aan volg ik het dier wat op z’n gemak voort zwemt. Dat zouden mooie plaatjes moeten opleveren, ware het niet dat de startknop blijkbaar niet heeft gewerkt. Geen beelden dus van deze schildpad. We zijn ondertussen flink afgedreven met de groep die ondertussen flink verkleind is. Een deel van de groep bleef liever aan boord. Als de boot langszij komt stappen we in en is het koppen tellen.

Na het tellen en hertellen missen ze 1 persoon. De locals zoeken in het rond en varen met de boot langs de andere groepen. Maar ze vinden niet de man die ze zoeken.

Pas een paar honderd meter de andere kant op ontdekken ze de man. Hij heeft om een of andere reden de instructies van de richting die je op moest, genegeerd en is totaal de verkeerde kant op gezwommen. Zelfs zijn familie had geen idee waar hij was. En dat snap ik niet. Je let toch op elkaar en blijft toch beetje bij elkaar?

Halverwege de middag is de excursie ten einde. We hebben heel wat uurtjes van het onderwaterleven kunnen genieten.

We gaan terug om te douchen en om vervolgens naar de kant van het eiland te gaan waar de zon onder zal gaan. Bij één van de sunsetbarretjes ploffen we op de zitkussens op het strand en bestellen een lekkere cocktail en sapje. Het is happy hour, dus na de 2e cocktail krijgen we de 3e gratis. Dat komt mooi uit, want we waren best vroeg op het strand en het duurt nog even voor de zon ondergaat. Maar daardoor hadden we wel een mooi plekje aan de waterkant. De sunsetbarretjes zijn rond dit tijdstip erg in trek. Velen nemen plaats om de zon achter het eiland Gili Meno te zien zakken. Het levert ook mooie plaatjes op, al zijn er meer wolken dan de dagen ervoor. We sluiten de avond af met een strandbarbeque. Het is onze laatste avond op Gili Air en Lombok. Morgen nemen we de boot naar Bali. Onze reis gaat verder.

(Foto's volgen als we betere wifi hebben)