Muang Sing Talat Sao, de ochtendmarkt

Muang Sing’s Talat Sao is de in de verre omtrek bekende ochtendmarkt van Muang Sing. Het is een klein plaatsje in een mooie vallei met erg fraaie vergezichten op slechts enkele kilometers van China en Myanmar. De local minibus die we vanuit Luang Namtha hebben genomen komt aan bij het busstation naast de markt. Daar gaan we dus eerst naar toe. Er zijn mensen uit de vele etnische groepen gekleed in traditionele kledij die hier hun spullen verkopen. Dat varieert van groente, kruiden, fruit en vlees en een aantal Chinese verkopers die Westers nep-artikelen verkopen. Vlees dat de hele ochtend in stukken gehakt op een kartonnetje ligt, nog net niet in de zon. We zijn de enige westerlingen hier. Geen enkele andere westerse toerist heeft vandaag de tocht naar Muang Sing gemaakt. Daarom zijn wij nu voor hen de attractie. We worden zelfs op de markt gevolgd door een Hmong vrouw die ons van alles wilt verkopen van geweefde stoffen. Na veel koeterwaals, waar we totaal niets van begrijpen, kopen we geen Hmongkleding, hoofddeksels of sierraden maar gaan we, na de gebruikelijke onderhandeling, met een Hmong schort/omslagdoek weg. Een aantal verkoopsters laat zich gewillig fotograferen, anderen duiken al weg als ze een camera zien. Een enkele laten we ook zien hoe ze gefotografeerd zijn en we merken dat een deel ervan nog nooit een digitale foto hebben gezien. 
We willen op de markt wat fruit kopen. Hele kleine mandarijntjes, zo groot als cherrytomaatjes. Ik doe er een stuk of 10 in een zak. De weegschaal geeft nauwelijks wat aan. De verkoopster vraagt of ik een kilo ervan wil hebben, maar dat zou een hele tas vol zijn. Voor de vorm doe ik er nog een paar bij en vraag haar af te rekenen. We moeten omgerekend 35 cent afrekenen. Meewarig staart ze ons na.

Muang Sing is erg stoffig. De wegen zijn voornamelijk van zand en keien en verkeer laat het stof opwaaien. Net als in Luang Namtha zijn de 'wegen' ook allemaal recht en liggen evenwijdig aan elkaar of kruisen elkaar. Het verschil tussen Muang Sing en Luang Namtha is groot. Het is hier over het algemeen nog primitiever. De bedrijvigheid is groot. Vele kleine werkplaatsjes, meestal niet meer dan een metalen overkapping in Tai Lue stijl staan er naast de voornamelijk Chinese winkels. Je ziet dat je hier bijna in China bent. Ook de restaurantjes (soms niet meer dan 6 m2 groot) bieden Chinese gerechten aan. Je wijst bij een vitrine de groente, kruiden, vlees of vis aan en men maakt het voor je klaar of je krijgt en kookpot op tafel. Even verder is de open luchttandarts is bezig met een klein krijsend ventje als we langs lopen. We lopen maar vlug door. Ook hier staan we al snel aan de rand van het dorp bij de plaatselijke tempel en bij de rijstvelden. 

We horen in de verte onweer en besluiten richting het busstation te lopen. Kort daarna is het buitje voor het stof welkom voor elke verkoper die er zijn/haar winkeltje heeft. De meeste spullen zitten namelijk onder een dikke stoflaag van zand wat hier rijkelijk rond waait. Het buitje duurt maar 10 minuten. Dan is de zon weer volop aanwezig. We nemen dezelfde minibus terug en rijden zo'n anderhalf uur tot aan Luang Namtha. De chauffeur van de bus wordt door een aantal geuiniformeerden gemaand te stoppen en hij moet zijn reislogboek en rijbewijs overhandigen. Met 5 man controleert men stuk voor stuk de papieren, de bus, kenteken enz. De continu met een glimlach op zijn gezicht rondrijdende chauffeur laat alles op zijn gemak over zich heen komen en steekt een sigaretje op. Hem maak je niet gek. Na een 20tal minuten driftig gebel, overleg en moeilijke gezichten trekken, mogen we doorrijden. De chauffeur is een bekeuring rijker en zijn logboek armer.  Maar wat er werkelijk aan de hand is komen we niet te weten. Bij de homestay kopen we kaartjes voor de bus van morgen die ons naar Pakmong brengt. We rekenen op een uurtje of 6 dat we erover doen. We worden al ervaringsdeskundigen hier. Vanaf Pakmong moeten we nog 30 kilometer met de tuk tuk. We zijn dan in Nong Khiaw.  Muun!  (Tot morgen!)