Mai Chau-vallei, een oase van rust

Om van Ninh Binh naar Mai Chau te komen wat maar 145 kilometer verder is, moeten de mensen van de homestay diep graven in hun geheugen en belletjes plegen op zoek naar de mogelijkheden. Wil je naar Hanoi, Hue of Halong Bay, dan hebben ze een kant-en-klaar reisprogramma liggen. Blijkbaar is Mai Chau nog niet bekend genoeg of past het niet in het rondje Vietnam. Als we op onze laatste avond dan toch de bevestiging hebben gekregen dat er een bus via Mai Chau gaat, is het voor ons goed. De enige voorwaarde is:  We worden om 6 uur opgehaald, want de bus vertrekt in Ninh Binh om half 7. We hebben geen andere keuze dus zijn we om half 6 opgestaan en even voor 6 uur staan we klaar bij de receptie. En inderdaad er verschijnt een taxi. Deze neemt ons en een Filipijnse toeriste mee en brengt ons naar de stad, naar de afgesproken plek. In plaats dat het een busstation is, is het een klein kantoortje met de rolluiken dicht. Wat de chauffeur ook doet, belt, klopt, aanbelt, er komt niemand. We trekken de aandacht van een buurman die zijn koffiehuisje opent (alles gaat hier erg vroeg open). Hij biedt ons een paar stoelen aan en geeft de chauffeur een paar tips. We zitten blijkbaar toch op de goede plek. Na nog wat getelefoneer gaat het rolluik piepend open en verschijnt er een man in een viezige pantalon en overhemd. Hij bevestigt inderdaad dat hier de bus nar Mai Chau vertrekt. Maar in plaats van half 7 wordt het half 8. Wachten dus. Als het al even half 8 is geweest komt wel de bus voor onze medereizigster naar Sapa. Als ik de man vragend aan kijkt zegt hij dat het nog 10 minuutjes duurt. Het wordt kwart voor 8, acht uur en nu volgt de smoes dat de bus een lekke band heeft en dat het nog even duurt. Het is al bijna kwart voor 9 als de man zijn kantoortje uit stormt, zijn auto pakt en ons wenkt mee te komen. We laden snel in en gaan met hem mee. We worden naar een plek vlak bij de rondweg gebracht. De bus zal hier aan komen en wel binnen 2 minuten. Het wordt iets langer, gek hè, maar dan verschijnt er een luxe slaapbus, Zoals het hoort, schoenen uit, installeren op een soort ligstoel (net een tandartsstoel), dekentje, flesje water en we vertrekken.  We proberen wat te slapen, maar het druistige verkeer, de hobbelige wegen en een tv-programma met de Vietnamese versie van "Nederland Muziekland" wat door de bus heen schalt, voorkomt dat we in slaap vallen. De rit duurt een kleine 3 uur voordat we worden afgezet even voor Mai Chau. Daar staan natuurlijk weer mensen te wachten die hun hulp aanbieden. Omdat het toch nog 7 kilometer is tot waar we gaan overnachten stappen we in de man zijn Daewoo, van het kleinste type. Het past allemaal en de man weet de weg naar de homestay. Die ligt niet in Mai Chau zelf maar in een klein gehucht, Ban Lac, met alleen maar paalwoningen, die deels in gebruik zijn als homestay. Het ziet er echt heel leuk uit. We krijgen direct een soort ijsthee en kunnen direct naar ons onderkomen, een eigen paalwoning met matras midden in de ruimte op de verdieping en op de begane grond een eigen zitje. Dat men hier in paalwoningen woont heeft te maken met de mogelijkheid op overstroming en omdat men beschermd wil zijn tegen gevaarlijke dieren. De enige gevaarlijke dieren die ik hier heb gezien, zijn luie honden, eigenzinnige koeien, kippen, eenden en een paar tropische vogels die in kooien worden gehouden. Maar beter goed voorbereid dan...
We worden gevraagd of we trek hebben in een lunch. Nou dat hebben we zeker. Een menukaart is er niet, er wordt alleen gevraagd hoe laat we willen eten. Op het voorgestelde tijdstip krijgen we een een allerheerlijkst menu met een schaal gegrild varkensvlees, omelet met groente, witte kool op een heerlijke wijze klaargemaakt en rijst. Het is te veel om alles op te kunnen, maar de smaak, fantastisch. Natuurlijk probeert men hier wat bij te verdienen en het dorpje staat bekend om haar weverijkunsten. Er staan dan ook bij elke woning een weefgetouw en worden er geweven spullen aangeboden. Ik kies voor een geweven tas, die als rugzak kan dienen en betaal de oudere dame die het winkeltje beheert, omgerekend 3 euro. Daarna verkennen we het gehuchtje en besluiten de omgeving per fiets te doen. We huren 2 fietsen die van een nog bedenkelijkere kwaliteit zijn, dan we tot dusver hebben gehad, maar we doen het ermee. We rijden richting de bergen, maar belanden op een modderig pad, waar de koeien het voor het zeggen hebben. Op een gegeven moment zit er zoveel modder tussen mijn wiel en spatbord, dat ik bijna niet meer vooruit kom. Eerst probeer ik de fiets moddervrij te maken met wat bamboe, maar als dat niet lukt, leg ik de fiets maar in de beek die we even verderop hebben gezien. Door het snelstromende water spoelt deze zover schoon, dat ik er weer mee verder kan. We rijden vaak door binnenweggetjes, omdat over de doorgaande weg ook het zware verkeer komt, en dat ramt zijn weg door de wirwar van auto's scooters en fietsers. Via één van de binnenweggetjes komen we weer achterin 'ons dorpje' en zien overal mensen met handwerkzaamheden bezig. Zo zien we een heel proces van het maken van kruisbogen van bamboe, waar de één het bamboe op maat zaagt en schuurt, een ander het touw van hennep maakt, door draden van hennep tussen de grote tenen te spannen en dan een anderen draad er om heen te draaien (komisch), weer een ander lakt de bogen en een vierde persoon maakt pijlen door bamboe te splijten en scherp te punten. Even verder komen we bij een weverij. 3 Dames zijn bezig om voor een nieuw weefproject lange draden op te spannen. De draden zijn erg lang en lopen rondom een aantal palen van de woning. Ik denk dat een rondje al snel iets van 20 meter is. Die draden worden uit elkaar gehouden met een kam zodat de losse draden op spanning naast elkaar opgerold kunnen worden op een grote spoel. De dames vragen of ik een handje kan helpen (in het Vietnamees en ik begrijp het zomaar). Samen met één van de dames houd ik de spoel vast op spanning en als de draden door de kam uit elkaar zijn gehaald, draaien we de spoel die wel een kilo of 8 weegt op. Dat proces herhaalt zich om de paar meter. Ik dacht eventjes te moeten helpen, maar nee, we zijn nu zo goed bezig, alle meters garen die rond de palen zijn gedraaid moeten maar in één keer opgedraaid worden. Het zijn wel 3 rondjes rond alle palen. Ik heb er aardig handigheid in gekregen. We fietsen vervolgens een stukje door. Toeristen zien we nauwelijks. Ook hier is het erg stil, een oase van rust. Regendruppels gaan roet in het eten gooien, dus gaan we maar terug naar de homestay. Het is daar ook gewoon lekker relaxen. Er wordt ons gevraagd of we vanavond mee-eten en we hoeven alleen maar een tijd af te spreken. We worden weer verrast met een heerlijk complete maaltijd. 's Avonds lopen we een rondje door het dorpje, langs de homestays en winkeltjes. We zijn de enige toeristen op straat en ook in de restaurantjes zien we niemand. Alleen bij de enige bar van het dorpje zitten een paar toeristen. Zo rondlopend hoor je alleen het stromen van het water van het irrigatiesysteek van de reisvelden, het tsjirpen van de cicades en soms een hond. Het is hier een oase van rust.