Via de Olifantengrot naar Ubud

We hebben Made gevraagd of hij ons vandaag wilt brengen naar Ubud en naar Goa Gajah, de olifantengrot. Ook hebben we hem geprobeerd uit te leggen dat wij een GPS-spel spelen over heel de wereld en dat we ook op de weg naar Ubud een cache willen lokaliseren die we op geocahing.com hebben opgezocht. Hij zegt dat hij het begrijpt. Maar ja dat zegt hij op bijna alles wat we vragen of zeggen. We zullen zien. We vertrekken met de auto en rijden richting Ubud. Vlakbij Mas, een dorpje met vele ambachten, vertel ik Made dat we vlak bij de coördinaten zijn die mijn GPS aangeeft. Het is nog maar een paar honderd meter rechtdoor. Maar Made neemt de afslag die zijn routeplanner aangeeft en we rijden verder en verder van de cache af. Dan maar straks poging 2 als we terug rijden vanaf Goa Gajah, want dan moeten we hier toch weer langs. Bij Goa Gajah is het parkeerterrein al aardig vol. Als we parkeren wordt de auto direct omsingeld door een paar oudere dames die een sarong willen verkopen, want zonder sarong kom je de tempel niet binnen. Jammer voor hen is dat wij altijd sarongs bij ons hebben. De dames zien ons deze omdoen en zien nieuwe mensen arriveren waar ze mogelijk meer succes hebben.

We betalen pp 15.000 roepiah, omgerekend ongeveer een kleine euro en mogen de trappen af naar de sport vallei waar het complex ligt. Als je de trappen afloopt zie je een deel van de gebouwen, maar ik weet van een eerder kort bezoek dat er veel meer te zien is. Het eerste wat we tegenkomen zijn een paar diep uitgegraven baden met aan de verste kant 6 stenen apsaras die elk een fontein vormen. Een apsara is in de boeddhistische en hindoeïstische mythologie een onsterfelijke hemelse nimf. Natuurlijk moeten we bij zo’n waterspuwende dame op de foto. Bijzonder is dat deze fontein pas in 1954 is ontdekt door een Nederlandse archeoloog. Terwijl het complex vele honderden jaren ouder is. Voorbij de baden ligt de Goa Gajah zelf. De Olifantengrot, zoals deze genoemd wordt. De grot Goa Gajah dateert uit de 11e eeuw en werd ontdekt in 1922. De ingang van de grot is een soort reliëf van gevaarlijke wezens en demonen met een brede open, bedreigende mond. De balineze dachten dat het een olifantmond voorstelde. Vandaar de naam Elephant Cave. Anderen beweren dat de kloofmond de ingang van de Hindoe-god van de aarde Bhoma is, terwijl weer anderen zeggen dat de mond deel uitmaakt van de kind-eet heks Rangda in de Balinese mythologie. Zo blijft het een raadselachtig iets. Volgens de gidsen die er rondlopen staat de nam Goa Gajah al in het Javaanse gedicht Desawarnana, dat in 1365 werd geschreven.

Vele stelletjes en wij dus ook moeten poseren voor de mond van de grot voordat we deze binnen gaan. Het is ook maar een kleine grot met een korte gang die aan het eind 2 kanten op gaat. 

Links staat een beeld van Ganesha (de hindoegod met de olifantenkop) en rechts staan er 3 stenen kleine zuilen die de de lingaen yoni (piemel en vagina) moeten voorstellen er er staan ter ere van de god Shiva. Ik ben er nog niet uit hoe je er dit in ziet,  maar ja... wie ben ik.

Naast de grot staan vele resten van opgravingen opgesteld, uit beide religies. Het is nu een Hindoegrot terwijl het vroeger ervoor Boeddhistisch was. 

Het complex is veel groter. We kunnen via een pad afdalen naar een zeer groene tuin/vallei met een waterval, groene bemoste keien en restanten van tempels, gigantische bomen en een gedenkplaats. Hier staat een man die een reinigingsritueel uitvoert. Hij vraagt me of ik deze religie respecteer en als ik dat met ‘ja’ beantwoord, word ik door hem met heilig water gezegend. Nadat eerder deze week door de gids bij de hidden canyon al mijn been met metaal is gezegend met heilig water, is nu mijn geest aan de beurt.

Na deze ervaring gaan we naar Ubud en rijden een deel van de weg terug en nu komen we weer bij de plek waar de coördinaten aangeven dat hier een cache ligt. Ruim voordat we er zijn attendeer ik Made dat we moeten stoppen over 600 meter, 500 meter, 400..300....200...100 meter en ik wijs hem aan waar. Made zegt ja, knikt met zijn hoofd dat hij het begrijpt en slaat bij de kruising rechtsaf. Even denk ik nog dat hij een plek weet waar de auto kan parkeren, maar nee, hij rijdt verder Ubud binnen. Als we bij het Monkey Forest uitstappen, maken we een afspraak dat hij ons later weer komt ophalen bij het voetbalveld midden in Ubud. De tijd, die bellen we wel door. 2 Keer waren we dicht bij de cache en ondanks de hitte, van de vandaag erg warme dag, gaan we toch lopend die kilometer terug naar beneden om de cache te zoeken en te loggen. Gelukkig vinden we deze zonder al te veel moeite. Terug in Ubud nemen we een heerlijk koud vruchtensapje met een pannenkoek met banaan en honing. Daarna wandelen we door Monkey Forest road en weten we onderweg nog 2 caches te lokaliseren die we vooraf hadden opgezocht op internet. De laatste van deze 2 is wel erg leuk. Verstopt in een nauw steegje, een klein trappetje op, waar bovenaan een oud kastmeubeltje staat met daarin een metalen koffertje. Hierin zit de cache en tevens een klein presentje in de vorm van een gevlochten armbandje van wit, rood en zwart garen. Rood staat voor voor Brahma, wit voor Shiva en zwart voor Wisnu. Verder op de middag gaan we naar Ubud-market waar het spel van vraagprijs en afdingen een soort sport is. Voor alles waar we eventueel belangstelling voor hebben krijgen we een special price. Haha dat kennen we van een aantal bezoeken in de afgelopen jaren. Uiteindelijk betalen we wat we uit willen geven en dan is de verkoper/verkoopster vast ook nog gelukkig. Want na alles wenst hij/ze ons, wat we gekocht hebben en haar handelswaar ‘for a good luck’. Na een lekkere mojito op een terras met happy hour, dus beter 2 mojito’s wordt het al donker en zoeken we een restaurantje op waar we in een tuin eten met live muziek. Daarna bellen we Made om oms op te halen en als we uitleggen waar we exact staan bij het voetbalveld, staat hij al naast ons en terug te praten via de telefoon. Wat een snelle service. Het was een warme, vermoeiende maar weer leuke dag.