De geschiedenis van het voormalige keizerrijk

Onze derde dag in Ninh Binh begint met regen die hard neer komt op ons metalen dak van de lodge. En ook doordat we aan een kant geen muren hebben, maar alleen een bamboe rolgordijn is het geluid van het plonzen van de regendruppels in de grote vijver, wat nog eens weerkaatst wordt door de hoge bergwanden, goed te horen. We wachten nog maar even met opstaan. Het is nog maar 7 uur. De regen duurt niet lang en even snel als deze kwam was ze ook weer vertrokken. Als we gaan ontbijten is de temperatuur al weer opgelopen tot iets van 27 graden. Ook vandaag gaan we weer met de fiets op pad. Nu wel met een regenjas in de rugzak. We fietsen naar de voormalige keizerlijke hoofdstad Hua Lu, of wat er nog van over is van de citadel en deels is opgegraven. Onderweg moet ik nog even één van de fietsen repareren, als de ketting geennzin meer heeft. We parkeren de fietsen bij een minibarretje/terrasje 'for free' en wandelen naar de overzijde van de straat over de brug. Hua Lu werd gesticht onder het bewind van de 1e Vietnamese keizer Dinh Tiên Hoàng. Door de strategische ligging verkoos hij de stad als zijn hoofdstad. We zien 2 verschillende complexen aan beide zijden van het plein. De tempel van Dinh Tiên Hoàng en de tempel van Lê Dại Hành. Beide gebouwen liggen in een ommuurd gedeelte, met rondom prachtig onderhouden tuinen en waterpartijen. Helaas is het hier al best druk met bussen vol toeristen en we houden het al snel voor gezien. We willen nog verder fietsen op onze oude transportfietsen zonder versnelling. Dan gaat het weer regenen en binnen korte tijd gaat het van spetteren over in hard regenen. We schuilen onder een afdak van een gebouw. Achter het hek zit een oude dame, die ons haar ruimte in vraagt om de regen verder daar af te wachten. Dat slaan we natuurlijk niet af. Na een klein half uur maakt de regen plaats voor een bleek zonnetje en kunnen we verder. We gaan op zoek naar de Bai Dinh pagode, een complex met een oude pagode en een vrijwel nieuw geheel aan gebouwen, pagodes, Grote 'bel'-toren, wensboom en een enorme beeldengallerij in een overdekte corridor waar wel 500 beelden staan, Arhatbeelden: (Arhat = Boeddhistische heilige die op eigen initiatief en kracht de weg van de Boeddha probeert te volgen en het Nirvana heeft bereikt. Dus het aardse leven heeft verlaten. Een Arhat is echter niet alwetend zoals een Boeddha, die in de staat van Parinirvana verkeert). Het is een imposante route door de corridoren van wel 1700 meter lang en ondertussen nemen we vele traptreden. Hier lopen bijna geen andere bezoekers en de mensen die er werken, liggen her en der verspreid over het complex te slapen. We komen via enkele halruimtes, allemaal van hardhout in donkerbruine kleuren en voorzien van vele goudkleurige beelden tot op de top van de berg waar een enorm Maytreya Boeddha beeld staat wat uitkijkt over de verre omgeving. Het is dat door de lage bewolking we niet het mooiste uitzicht hebben, maar het blijft mooi om over alles heen te kijken en naar de karstbergen en de wateren erlangs. Ook is er een grote stupa (een hoog bouwwerk die de overblijfselen van een heiligen bewaren). Alles bij elkaar is het een bezoek meer dan waard. Alleen dat trappen lopen hè. Meer dan 600 treden naar boven en vervolgens ook nog eens terug. Het is al tegen drieën als we de 20 kilometer terug gaan fietsen. Met onze oude fietsen nog een heel stuk, maar fietsen zijn we gewend. Ruim voordat het donker wordt zijn we terug en nemen we een heerlijk warme douche. Want het zweet van het fietsen, de regendruppels en de modder moeten er af gespoeld worden. Die avond eten we weer bij de homestay en rekenen ons verblijf van 3 nachten, eten, drinken en de buskosten af voor onze reis naar de volgende bestemming. We reizen morgenvroeg verder.