Stof, stoffig, stoffigst

Met 2 gehuurde mountainbikes gaan we de omgeving van Luang Prabang verkennen. We hebben al een aantal keren, als we aan de Mekong rivier wat drinken of eten een klein veerpontje gezien, waar per keer een paar auto's en scoorters mee gaan. We zijn benieuwd wat er aan de overzijde te zien is. De stad Luang Prabang bevindt zich voornamelijk aan deze zijde van de Mekong. De andere zijde ziet er heuvelachtig en groen bebost uit. Als we aan de overkant zijn wacht een stijle klim naar boven waar een aantal groente-, vlees- en kledingkraampjes staan opgesteld aan beide zijden van de weg. De naar boven klimmende auto's en scooters veroorzaken veel stof, want de weg bestaat uit platgereden klei en stof, veel stof. Lekker hygiënisch ziet het vlees er zo niet uit wat naast het vele stof ook nog door de zon wordt beschenen. En de dame die er tussen zit wappert maar met een rietje met een klein waaiertje eraan om het vlees 'schoon' te houden. Wij rijden over de soms smalle en dan weer brede paden het achterland in. Het eerste weggetje wat we nemen is een keienpad en leidt naar een pottensbakkersdorpje. Veel is er echter niet te zien, behalve dat de vrouwen bij de pottenbakkerij metselklinkers die ze er ook bakken, schoon bikken en opstapelen. De weg loopt hier dood en we rijden dezelfde weg terug die ondertussen ook wordt genomen door een aantal karbouwen (waterbuffels) en die zelf wel bepalen of ze aan de kant gaan. De bewoners hier lossen het op door ze met stenen te bekogelen, waarna de dieren het struikgewas in denderen. We nemen de hoofdweg en rijden voortdurend in het stof. De bomen, struiken, hekken en de huizen zijn allemaal roodbruin gekleurd door het vele stof. Niets heeft meer zijn eigen kleur. Ik vraag me af of de mensen het binnen wel een beetje schoon en stofvrij kunnen houden, want ja de regentijd is voorbij. Men geeft nog wel via het weerbericht op dat er een buitje kan vallen, maar wij hebben deze dagen geen spetter regen gezien, alleen spetters zweet. Veel mensen op scooters of lopend, of op de vele tractors zie je hier dan ook met mondkapjes of houden hun t-shirt voor hun mond. Wij doen hetzelfde met ons t-shirt maar hierdoor en door de steeds warmer wordende zon is het haast ondoenlijk om hier te fietsen. En dan is het ook nog eens heuvel op, heuvel af.  De flesjes water en limonade gaan er vlot doorheen en even snel komt het net genuttigde vocht er via alle poriën weer uitzetten. Geen droge draad meer aan het lijf. We keren om en rijden terug naar de aankomstplaats van de veerpont om daar nog wat rond te lopen. Daarna toch maar het pontje terug om in de, iets minder stoffige stad, rond te gaan rijden. We lossen onderweg nog een cache op (bij een tempelcomplex) en ook hier stoppen we met regelmaat om drinken te kopen of terrasje te pakken. Als we naar onszelf kijken, zien we er uit alsof we de complete Dakar rally per fiets hebben gedaan. Het stof zit overal. Mijn haren zijn bruinrood, nooit gehad dat kleurtje. Mijn zwarte schoenen zijn bruinrood, mijn benen, ja eigenlijk alles. We leveren de fietsen in en gaan terug naar de guesthouse voor een verfrissende douche. De douchevloer kleurt aardig mee. Een aantal dagen terug had ik zoiets van, zo'n mondkapje is toch wel wat overdreven, maar vandaag heeft me toch wel overtuigd dat het toch zo gek nog niet is.